Η περιφέρεια συμπεριφέρεται σαν να αποτελεί κυβερνητική υπηρεσία πρόθυμη να εκτελέσει τις εντολές των κυβερνώντων, σαν να μην έχει εκλεγεί από τον λαό της Αττικής.
Η κάθοδος στις εκλογές της περιφέρειας του συνδυασμού Ανυπότακτη Αττική με επικεφαλής τη Μαριάνα Τσίχλη – τη μόνη μάλιστα γυναίκα επικεφαλής συνδυασμού – είναι μια πράξη αντίστασης σε αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα μετά από μια χαμένη δεκαπενταετία κρίσης και μνημονίων, έχει υποστεί μια αχρείαστη και αντιπαραγωγική λιτότητα και είναι κολλημένη με μία υποχρέωση να βρίσκεται κάτω από την επιτήρηση των δανειστών μας για σαράντα ακόμα χρόνια. Το ΑΕΠ έχει πέσει κατά 25% προ κρίσης, το κράτος πρόνοιας ολοένα και συρρικνώνεται, οι εργασιακές σχέσεις έχουν απορρυθμιστεί προς όφελος του κεφαλαίου, οι μισθοί και οι συντάξεις δεν εξασφαλίζουν πλέον μια αξιοπρεπή ζωή. Οι πλειστηριασμοί καλά κρατούν, η δημόσια περιουσία και η ακίνητη περιουσία έχει περιέλθει στα χέρια ξένων ταμείων ή δημόσιων οργανισμών των δανειστών μας. Η κυβέρνηση της δεξιάς αυτοθαυμάζεται στην επιτελική αρπακτικότητά της και προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα βαίνουν καλώς. Τα παραμύθια της σιγοντάρουν τα εξωνημένα ΜΜΕ που ανήκουν στους πολιτικούς φίλους της που τσεπώνουν ευγνώμονες το δημόσιο χρήμα.
Θα περίμενε κανείς ότι η διοίκηση της περιφέρειας Αττικής να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της να απαλύνει την κατάντια των θυμάτων της λιτότητας και των μνημονίων. Η Αττική εξάλλου αφορά σχεδόν τον μισό πληθυσμό της χώρας, 4,5 εκατομμύρια κατοίκους. Αντί για αυτό η περιφέρεια συμπεριφέρεται σαν να αποτελεί κυβερνητική υπηρεσία πρόθυμη να εκτελέσει τις εντολές των κυβερνώντων, σαν να μην έχει εκλεγεί από τον λαό της Αττικής.
Πως εκφράζεται αυτή η υποτέλεια σε πραγματικούς όρους; Από μια διάλυση όλων εκείνων των πραγμάτων που κάνουν τη ζωή των κατοίκων του λεκανοπεδίου αυτή που θα έπρεπε να είναι. Υπάρχει έλλειψη των βασικών υποδομών. Η Αττική καίγεται, η Αττική πνίγεται όχι λόγω της κλιματικής αλλαγής, που έμαθαν να πιπιλάνε σα βολική δικαιολογία αυτοί που την αρνιόνταν με μανία. Μπαζωμένα ρέματα, βουλωμένα φρεάτια, αυθαίρετη δόμηση, δάση που δεν έχουν καθαριστεί από εύφλεκτα υλικά, εναέρια ηλεκτρικά καλώδια, οικοπεδοφαγία, προκαλούν την κλιματική καταστροφή να γίνει ακόμα χειρότερη. Αυτοί δε που θρηνούν και οδύρονται για την κλιματική καταστροφή είναι συνάμα και οι χειρότεροι εχθροί του περιβάλλοντος.
Οι κοινωνικές υπηρεσίες ξεχαρβαλώνονται, η σίτιση στα σχολεία είναι πλημμελής – παρόλο που τα παιδιά αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό των φτωχών που αριθμούν το 14% του πληθυσμού της Αττικής. Η ποιότητα ζωής ολοένα και χειροτερεύει. Τα σκουπίδια πνίγουν τον τόπο, ενώ η χωματερή της Φυλής παραμένει για δεκαετίες στη θέση της. Ενώ οι αστυνομικοί αυξάνονται και συμπεριφέρονται ως σερίφηδες οι κάτοικοι δεν εισπράττουν την παρουσία τους στη μείωση της εγκληματικότητας. Οι δημόσιοι χώροι, το πράσινο και τα πάρκα, αντί να είναι χώροι ανάσας και αναψυχής, ολοένα και υποβαθμίζονται, καταστρέφονται ή εξαφανίζονται είτε από την ανύπαρκτη συντήρηση είτε επειδή γίνονται βορά σε ιδιωτικά συμφέροντα. Το ίδιο χάλι αφορά και τις αθλητικές εγκαταστάσεις τον φυσικό χώρο άθλησης της νέας γενιάς. Το κυκλοφοριακό παραμένει ανεπίλυτο. Στις περισσότερες γειτονιές της Αττικής – αν δεν δώσεις έναν μισθό για ιδιωτικό πάρκινγκ – αν βρεις θέση να παρκάρεις θεωρείς ότι η τύχη σε ευνόησε.
Η διοίκηση της περιφέρειας όμως δεν κάτι τίποτε για όλα αυτά ενώ θα μπορούσε. Παραμένει το μακρύ χέρι της κεντρικής εξουσίας. Εμφορείται από την ιδεολογία ότι το ιδιωτικό και η αγορά είναι το μόνο καλό και το δημόσιο και το αλληλέγγυο είναι το κακό. Οποιαδήποτε πρόσβαση σε δημόσια αγαθά πρέπει να διαμεσολαβείται από την αγορά. Αν δεν έχεις να πληρώσεις, δεν πρέπει να έχεις πρόσβαση. Τα δημόσια τα δίνουμε στους ιδιώτες που θα τα εκμεταλλευθούν για το συμφέρον τους. Κάποιοι – οι πλέον αφελείς και ευήθεις, ή οι ιδεολογικά πυροβολημένοι – ίσως τα πιστεύουν κιόλας.
Η ιδεολογία βέβαια είναι εξαιρετικά βολική. Επιτρέπει να νομιμοποιηθεί το μεγάλο φαγοπότι μέσα από απευθείας αναθέσεις και αναπτυξιακές εταιρείες που λειτουργούν κάτω από ένα παχύ πέπλο διαχειριστικής αδιαφάνειας μακριά από τον έλεγχο των ψηφοφόρων στους οποίους η περιφέρεια είναι θεσμικά υπόλογη. Όταν όμως κάτι βρομάει χρειάζεσαι περισσότερα αρώματα. Χρήματα που θα έπρεπε να είχαν πάει σε έργα υποδομής – κατ’ εξοχήν ευθύνη της περιφέρειας – δαπανήθηκαν σε δημόσιες σχέσεις.
Με βαθιά ψαλιδισμένους από τα μνημόνια προϋπολογισμούς, τη νύφη την πληρώνουν οι κάτοικοι, αλλά και οι εργαζόμενοι που δουλεύουν στα έργα της περιφέρειας, είτε με περίεργες ευέλικτες συμβάσεις, είτε ως εργαζόμενοι των ιδιωτών που αναλαμβάνουν τα έργα με αδιαφανείς και μη ελεγχόμενους όρους εργασίας.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα αγωνιστικό μέτωπο μέσα στην περιφέρεια και σε κάθε κοινωνικό και πολιτικό μετερίζι που θα παλέψει για μια Αττική της αλληλεγγύης που θα αποδοθεί στους κατοίκους της, με έργα υποδομής, αντιπλημμυρικά και αντιπυρικά, αντί για έργα βιτρίνας αμφίβολής αισθητικής, με τους δημόσιους χώρους προσπελάσιμους για αναψυχή στους κατοίκους της, με αθλητικές εγκαταστάσεις για τη νεολαία και όχι μόνο, με σίτιση των μαθητών που υποφέρουν από τη φτώχεια, με δημόσιο έλεγχο των οικονομικών και κοινωνική ευαισθησία για αυτούς που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους: τους μετανάστες, τις μειονότητες, την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+, τα κακοποιημένα ζώα και τα θύματα του φασισμού.
Σας καλώ να στηρίξετε το συνδυασμό της Ανυπότακτης Αττικής και τη Μαριάνα Τσίχλη.
(Ο Νίκος Θεοχαράκης είναι Υποψήφιος στον Βόρειο Τομέα, Ανυπότακτη Αττική, Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας ΕΚΠΑ, Υποψήφιος Βουλευτής ΜέΡΑ25)
