του Γιώργου Βλάχου ,

Υποψηφίου Περιφερειακού Συμβούλου Πειραιά.

Για πενήντα χρόνια το παραλιακό μέτωπο μπαζώθηκε, τσιμεντοποιήθηκε, χτίστηκε από την Καστέλα μέχρι τη Βουλιαγμένη, απ’ το Πέραμα ως το  Θριάσιο έγινε μια αποκρουστική βιομηχανική ζώνη. Την παραλία ήλεγχαν οι αυθαίρετες κατασκευές και τα νυχτερινά κέντρα, τα άχρηστα σκουριασμένα ολυμπιακά έργα, οι  επί πληρωμή ξαπλώστρες στις λίγες εκατοντάδες μέτρα αμμουδιάς και φυσικά οι περίκλειστες τουριστικές μαρίνες. Για τους κυβερνώντες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες ήταν πάντα προτιμότερο να βρέχονται από το κύμα οι τσιμεντένιες πολυκατοικίες και τα σιδερένια διυλιστήρια παρά να είναι ανοιχτά και ελεύθερα στο λαό τα δεκάδες χιλιόμετρα παραλίας. Οι αντιπαροχές και η Δικτατορία εξαφάνισαν από το χάρτη τις φυσικές ακτές, σήκωσαν λόφους από μπάζα μπροστά στις πόλεις, ύστερα η μεγάλη ολυμπιακή ιδέα έφτιαξε τα άχρηστα και ρυπογόνα σήμερα στάδια, σηκώθηκαν τσιμεντένια και σιδερένια τείχη μπροστά απ’ τις παραλίες και οι αμμουδιές καταλήφθηκαν από κέντρα διασκέδασης.

Σήμερα στα χρόνια της κρίσης, των μνημονίων και της κυβερνητικής στήριξης των πιο σημαντικών καπιταλιστικών ομίλων στη χώρα, οι ιθύνοντες της πολιτικής, στο Μαξίμου και στην Περιφέρεια, θυμήθηκαν πάλι τα παραλιακό μέτωπο της Αθήνας. Επαναφέρεται στο προσκήνιο το ξεχασμένο παραλιακό μέτωπο, όχι φυσικά για να ανοίξει ή να απελευθερωθεί, αλλά για να οικοδομηθεί και να τσιμεντοποιηθεί και η τελευταία σπιθαμή γης που είναι «αναξιοποίητη». Η Ρένα Δούρου, ο πρωθυπουργός και η «αντιπολίτευση», μιλούν για την «Αττική Ριβιέρα», και δεν εννοούν ατελείωτες αμμουδιές και παιχνίδια των παιδιών στα κύματα. Εννοούν ασύδοτη εκμετάλλευση από μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις  κάθε χώρου που έχει μείνει «αναξιοποίητος» στο παραλιακό μέτωπο. Εννοούν μαρίνες, ξενοδοχεία, εμπορικά κέντρα, ουρανοξύστες, τείχη, κότερα για πλούσιους και yaghting club για ακόμα πιο πλούσιους. Το ίδιο κριτήριο ισχύει και για το λιμάνι του Πειραιά.

Είτε μιλάμε για την επέκταση του λιμανιού κρουαζιέρας με το μπάζωμα της  Πειραϊκής, είτε για την επέκταση του λόφου από μπάζα και  το χτίσιμο του τσιμεντένιου τείχους στο φαληρικό όρμο προκειμένου να φτιαχτεί μεγαλύτερη αυλή για το Νιάρχο, είτε για τα τείχη που θα  χωρίζουν την πόλη από Μαρίνα του Αλίμου, είτε αυτά στην Μαρίνα  του Π.Φαλήρου, για το ρέμα της Πικροδάφνης, είτε για το «ακατέργαστο διαμάντι» της Αθηναίικής Ριβιέρας, το Ελληνικό και τον Άγιο Κοσμά που θα αποκλειστούν για πλούσιους επιχειρηματίες και Άραβες επενδυτές, είτε για τον ήδη αποκλεισμένο για το λαό  Αστέρα, η λογική είναι αυτή ακριβώς: Πώς οι μεγάλοι καπιταλιστικοί όμιλοι θα «αξιοποιήσουν» τις περιοχές αυτές.

Το κριτήριο αυτό είναι η απόδοση στο ιδιωτικό κεφάλαιο σε εξευτελιστικές αξίες είτε των χώρων είτε των υποδομών του Δημοσίου ή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, προκειμένου να αναπτυχθούν νέες επιχειρηματικές δραστηριότητες με το χαμηλότερο δυνατό κόστος για τους ιδιώτες επιχειρηματίες. Ειδικά η Περιφέρεια Αττικής έχει ήδη χαρίσει τεράστια ποσά, εκατοντάδες εκατομμύρια, προκειμένου να αναπτυχθούν οι ίδιοι, σχεδόν δωρεάν. Εκατοντάδες εκατομμύρια στην COSCO για να φτιάξει το ιδιωτικό της λιμάνι, εκατοντάδες εκατομμύρια στο Νιάρχο για να επεκτείνει την «αυλή» του μέχρι το Φάληρο, έγκριση των μελετών ΑΚΤΟΡΑ και Λάτση για τις αποκλεισμένες ιδιωτικές πόλεις και μαρίνες για τους «επενδυτές» κ.ο.κ..

Η Ρένα Δούρου και η περιφερειακή αρχή, στα θέματα του παραλιακού μετώπου, και φυσικά όχι μόνο σε αυτά, έδειξαν το αληθινό πρόσωπό τους, έδειξαν την προτεραιότητα με την οποία διένειμαν του πόρους της Τ.Α., έδειξαν την αδιαφορία για οτιδήποτε παρουσιάζεται ως ζωντανή ανάγκη των κατοίκων των παρλιακών περιοχών.

Για εμάς στην ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ ΑΤΤΙΚΗ, αυτές οι εκλογές είναι μόνο η αρχή ενός αγώνα που θα δυναμώσει τις φωνές των πολιτών, των τοπικών κινήσεων, των εκλεγμένων στην τοπική αυτοδιοίκηση αγωνιστών, που διεκδικούν μια παραλία ελεύθερη, μια πόλη ανοιχτή στη θάλασσα.

Δεσμευόμαστε ότι το πρώτο και μόνο κριτήριο για εμάς είναι τα δικαιώματα των πολλών. Σε συνεργασία με τα δημοτικά σχήματα, τους εκλεγμένους συναγωνιστές και τις τοπικές κινήσεις αυτά τα δικαιώματα κι οι διεκδικήσεις,  θα προσπαθήσουμε να υλοποιηθούν και οι αγώνες των κατοίκων για ποιότητα ζωής και αξιοπρέπεια να δικαιωθούν.

Αντιστεκόμαστε στην δημιουργία ενός αποκλεισμένου τουριστικού τμήματος – υγειονομικής ζώνης στο παραλιακό μέτωπο. Αγωνιζόμαστε Απεριόριστη για ελεύθερη πρόσβαση όλων στο παραλιακό μέτωπο της Αττικής και στα λιμάνια της.  Απαιτούμε να είναι όλες οι παραλίες της Αττικής ελεύθερες. Να καθαιρεθούν οι αυθαίρετες εγκαταστάσεις, οι μάντρες και τα κάγκελα και να υπάρχει αυστηρός περιορισμός στη μίσθωση των παραλιών.

Διεκδικούμε άνοιγμα του λιμανιού του Πειραιά στους πολίτες. Ανάδειξη και αξιοποίηση των αρχαιολογικών χώρων του Πειραιά στην Πειραϊκή, στη Φρεαττύδα, στη Δραπετσώνα και στην Ηετώνεια ακτή. Ζητάμε να παραμείνει ελεύθερος ο χώρος των Λιπασμάτων. Να καθαιρεθούν όλες οι ρυπογόνες εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις και να αποδοθούν όλοι χώροι ελεύθεροι, πράσινοι στους Δήμους και στους πολίτες του Πειραιά, της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου.

Ζητάμε να σταματήσει τώρα ο αποκλεισμός των πόλεων του Φαληρικού όρμου από τη θάλασσα με το τσιμεντένιο τείχος του υπέργειου τούνελ. Να βυθιστεί η παραλιακή λεωφόρος και να ανοίξει ο δρόμος προς τη θάλασσα για το Φάληρο, το Μοσχάτο, την Καλλιθέα. Απαιτούμε και θα αγωνιστούμε ενάντια στα τείχη της μαρίνας του Αλίμου, ενάντια στην τσιμεντοποίηση της Πικροδάφνης. Θα παλέψουμε το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού να γίνει πάρκο για το λαό και η παραλία του Αγίου Κοσμά ελεύθερη αμμουδιά και όχι γκέτο πλουσίων.

Θέλουν την Αθήνα να είναι μία πόλη που όχι απλά θα έχει γυρισμένη την πλάτη της στη θάλασσα, αλλά να γίνει μία πόλη που θα χωρίζεται από τη θάλασσά της με τσιμεντένια τείχη.

Τα τείχη τους θα τα γκρεμίσουμε.